სხვებს ასე ჰგონიათ, რომ ქუჩაში ხელებგაწვდილი კაცი, - დაბადებიდანვე მათხოვარი იყო. ის ზღვისპირა ქალაქში ცხოვრობს, იქ სადაც ზაფხულობით ქარიშხალის ამოვარდნისას ზღვა აიტალღება, აიქოჩრება და თეთრი ქაფით იმოსება, ხოლო ზამთარში ზღვა და ცაც ერთი ფერია... - რუხი ფერი...
პარკის განაპირა კუთხეში გრძელ სკამზე მიყუჟულა მათხოვარი...
თვლემს...
გადაბმულად ძილი მისთვის ფუფუნებაა... ღია ცის ქვეშ ათასი საფრთხეა...
არა - მას თავისი ძონძების დაკარგვის არ ეშინია, მას განვლილი ცხოვრების შეხსენება აგდებს აგონიაში... გაუსაძლისია ასე ყოფნა... სხეული შველას ითხოვს... დაიძინე! დაიძინე! - კარნახობს გონება სხეულს, ის კი ჯიუტია, არ ეპუება..
არა - ის ფიზიკურ ტკივილს კი არ განიცდის, მას სულიერი ტკივლი ტანჯავს... სული ტკივა... მისი სული კივის...
ვინმემ რომ ჩახედოს მათხოვარს თვალებში საოცარ კაეშანს ამოიკითხავს... მის სულს ხომ სევდა ფლეთს... მათხოვრობა - ეს როლია მისი ამ სამყაროში ბუნების მიერ ბუნებრივად დადგმული სპექტაკლისა... სწორედ რომ ბედის ირონიაა... ის ხომ წარსულშიც მსახიობი იყო, ნამდვილი მსახიობი, თეატრის მსახიობი...
ეზმანება ძველი გოთიკური სტილის ქალაქები და ეკლესიები, წამიერად ჩაენაცვლებიან თანამედროვე ქალაქის პეიზაჟები, უფრო ხშირად თეატრის სარდაფი, საგრიმიორო, ბალთებიანი ფეხსაცმლები, ფუშფუშა პერანგები, გრაფები და გრაფინიები...
მზე თითქოს ზენიტშია, მაგრამ რაღაც ჩრდილი აეფარა, უჭირს თვალების გახელა, ჯახირობს და ამ დროს ძაღლის წკმუტუნი ესმის... წამოჯდა მათხოვარი და ჰოი საოცრებავ - მის წინ თითებზე ჩაცუცქული, ერთი ჩვეულებრივი, უპატრონო ძაღლი ტირის, თვალებიდან ცრემლები სცვივა, დრუნჩი სულ დანამვია. საცოდავს ბალანი აქა-იქ გასცვნოდა, ის მუდამ მშიერი დალასლასებდა ქალაქის ქუჩებში. ეს ძაღლი ერთადერთი არსება იყო, ვინც მათხოვრის ძაღლურ ცხოვრებას იზიარებდა და იმ წუთას ატირდა კიდეც, რადგან მათხოვარი მკვდარი ეგონა...
კაცმა ხელები აამოძრავა, თავისკენ იხმო ერთგული ოთხფეხა მეგობარი. ძაღლიც მიელაქუცა, ნამიანი დრუნჩი ლოყაზე მოადო - ბედნიერი ღიმილი აფენია მათხოვარს სახეზე...
ადამიანებისაგან გარიყული, ძაღლური ერთგულებით სულშეკრული ფიქრობს იმ გზაზე, რომელსაც მომავლის გზა ქვია... თუნდაც ამ ძაღლის გამო უნდა სძლიოს მან მოგონებებს ქუჩისკენ რომ უბიძგებს...
როგორ ფიქრობთ თქვენ? დასძლევს კი ის ამ გზას?
იცის მათხოვარმა ბედნიერებისგან გაბრწყინებული სახეების მიღმა რამდენი ადამიანის გული ითხოვს თანაგრძნობას და სიყვარულს, უბრალოდ მათ სახეზე კმაყოფილების ნიღმები აუფარებით, სული კი- შიშველი აქვთ... მათი სული ერთ ლარზე არის გაბმული, უბრალოდ თითი ჩამოჰკარი და უსმინე რამდენი სევდიანი ნოტი გამოერევა, თბილად დაელაპარაკე დ აიმ წუთსვე მიხვდები როგორი ფაქიზი გულის პატრონები არიან. ის მათხოვარია და შესაბამისად აქვს იმის უფლება სულიც ისეთივე შიშველი ქონდეს, როგორც - სხეული. ორივე სააშკარაოზეა გამოტანილი... მას შეუძლია გაშიშვლებული სული ყველას ანახოს და ამით სევდისაგან დაიცალოს, შენიღბულ ადამიანებს კი სევდის ფიალა ევსებათ და ევსებათ, სევდა ზღვასავით უკიდეგანოა და საზღვრებს ყოველ წუთს იღრმავებს...
ჩახედეთ მათხოვარს თვალებში და თქვენი სულის ფიალა რაღაც წამებში მაინც შეძლებს დაიცალოს სევდისგან.
ამაში მას ნამდვილად შეუძლია თქვენი დახმარება!!!
თეო ლემონჯავა
ცეცხლოვანი სიმღერის ჰანგები,
სხეულის რიტმული რხევა,
დარდისგან დაცლილი ფიქრები,
თვალებში გამომკრთალი ვნება...
ჩურჩულით გამხელილი გრძნობები,
სიყვარულის დადებული ფიცი,
მუსიკით ავსებული სხეული
და შავი თვალების ლიცლიცი...
ნურაფერს მეფიცები ამ ღამეს,
სიყვარულს ნუ მიხსნი ეგრევე,
არაფერი არ მითხრა... არ მინდა...
გაჩუმდი... უბრალოდ მეცეკვე...
* * *
ყოველთვის როცა დაბერავს ქარი,
გამახსენდება თმების შრიალი,
აღარ მინახავს სხვა ამდაგვარი
ბაგეთა ფერი, წამწამთ ფრიალი...
ყოველთვის როცა ძლიერ გეხვევი,
გულში მენთება გრძნობების ალი,
მსურს მუდამ ვგრძნობდე შენს ლამაზ მზერას,
არ მოგაცილო არასდროს თვალი...
რობერტი თაკალანძე
შენ მასში მხოლოდ გიყვარდა ბავშვი,
შენ მასში მხოლოდ ხატავდი ნახატს
და მასში ბავშვს შენ ვერასდროს წაშლი,
ვით ფიროსმანი იმ ქალის ნახატს
და მილიონი წითელი ვარდი,
ქალის რომელშიც ბუდობდა ბავშვი,
ამ ბავშვის სახეს ვერასდროს წაშლი.
და შენ ყოველთვის ხვდებოდი მაშინ,
შენს გვერდით იყო, სხვაზე ფიქრობდა,
ქალი, რომელშიც გიყვარდა ბავშვი.
მას სიყვარულით იღებდა ბავშვი
და დაბნეულს, სიყვარულის ვნებით გათანგულს,
შენი სულისკენ მიეცი საშვი.
სხვაზეც ფიქრობდა ის მართლა ბავშვი
და თბილი, წრფელი, ორი გულიდან,
შენ იმ ბავშვს შენში, ვერასდროს წაშლი!
შენ მასში მხოლოდ გიყვარდა ბავშვი,
ნეტავ თუ ფიქრობ, ის როგორ არის,
მიტოვებული უშენობით, - ის, შენი ბავშვი.
ოცნებით შქმნილი ზღაპრული სამყარო ლამაზია და წამიერი. უსახურია იმაზე ფიქრი, რომ ოცნება ოცნებად არ დარჩება და ოდესმე რეალობად იქცევა. ვზივარ სარკმელთან, მთვარეზე თითქოს ვერცხლისფრად თოვს და წვეთები გუბეებში ხაზავენ რკალებს...
მაპატიე, მაპატიე, რომ არ დავბრუნდები...
მაპატიე, რომ ოდესღაც შენი, მომავალში სხვისი ვიქნები...
მაპატიე, რომ ბავშვობის მოგონებად გაქციე...
და ბნელ ოთახში ისევ სიცარიელე, მარტოობა, სულში ჩამქრალი ჩირაღდნები, უხმო ატირება, ტკივილი, პროტესტის გრძნობა და დარდმაც თითქოს ფიფქებად დაიწყო თოვა...
დაღლილი, წყლიანი თვალები და იდუმალად ამღერებული: “ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი”...
...ოთახში წამები ქრებიან, თითქოს შორეულმა ფიქრებმა და მოლოდინით დაჩრდილულმა სევდამ კოშმარში მომიმწყვდია. მწამებლურ ფიქრთა ბურუსში შევყურებ დაორთქლილ ფანჯრებს...
საკმარისია მშფოთვარე სიჩუმე!!! მელანქოლიას ვნებდები...
ვგრძნობ დაგცალე გულიდან და რა...? არაფერი - სიცარიელე...
უკვე სხვას ველი, იმ ერთს, რომელიც არ ჩანს, დააგვიანდა...
კმარა! უკვე ფიქრიც კმარა... მოვა, უსათუოდ მოვა.
საოცარი და მიდობი ღიმილით, სათუთი სითბოთი, სიმშვიდით, ვნებით, სიგიჟით, სიყვარულით!!!
მოვა სიყვარული! მოვა!
Seni Tvalebi maocebs, mxiblavs.
Soridan mafrqvevs uzomo siTbos.
minda viyviro: “me igi miyvars!”
RmerTo! netavi sul CemTan iyos.
ver Sevelevi Sens Tvalebs didrons,
Tan saocars da ususurs TiTqos,
guli siTbos da sixaruls iTxovs.
ana grZeliZe
iqneb giyvarvar, an iqneb ara,
iqneba qali gizidavs CemSi, qali patara,
iqneb Cemi Tavneba suli gxiblavs, an – ara,
iqneba ise, gzaabneuli dasdev Cems Saras.
iqneb me vpove SenSi grZnobis gamoZaxili,
iqbeb me msurda Segesmina Cumi vedreba,
lodiniT daRlils me magiJebs uxmo sityvebi,
sibnele, sevda, wyeul fiqrTa bneli kiTxvebi.
vercxlisfer mTvared anTebuli vneba faruli,
idumal buruss Tan darTuli grZnoba maluli,
ruxi kvamliviT CasunTquli gancdebis grova,
Sens midamoSi uCumrad miyvars qariviT qrolva.
iqneb viSlebi, me ar veZeb im amqveyniurs,
me SeniT vxedav moelvare varskvlavTa krTomas,
iqneb gipove da me vaxSob danarCen saTqmels,
kus-kusa
netavi ratom ggonia TiTqos,
arafris ar gaqvs codna da niWi?
Tavmdabloba rom gCvevia gogos,
ufro did niWze rad ginda fiqri?!
Sen Seucvleli xar megobari
keTili guilt, giyvarvar mitom.
roberti TakalaZe
SenTan TiTqos sxva var,
zustad is var, rac var,
SenTan TiTqos sxva var,
mowmendil cas vgavar...
me boroti ar var,
arc tyuilis Zma var,
SenTan kargo, is var
me, rogoric vCanvar...
sul mTlad kargic ar var,
zogisTvis sul sxva var,
zogis naRdi Zma var,
aisis mdumarebaSi akvnesda idumali sivrce...
mrume Rames pirveli bzari Seepara...
sigriliTaa gaJRenTili niavi...
cis kidurze uzarmazari TeTri Rrubeli tivtivebs miuwvdomel sivrceSi, TiTqos frTagaSlili angelozi mwuxared dascqeris codviT savse qveyanas...
Cemi fiqrebi momavlis suliviT amoucnobia...
im biWunas sityvebi amotivtivda gonebaSi: “quCis bavSvebs gveZaxian, mawanwalebs, TiTqmis aravin TanagvigrZnobs, Tu RamiTac davrCiT quCaSi, SeiZleba vinme mTvralma gvcemos kidec. Cveni saxli quCaa da gaTenebidan gvian Ramemde aq vSromobT. Sroma ra aris da... zogi qurdobs, zogi maTxovrobs, zogic nagavSi iqeqeba... yvela imas akeTebs rac SeuZlia...”
Suri, RvarZli, mtroba, gautanloba, gamravlebuli uZvirfasesi saflavTa qvebi, gayiduli sisxliT naTesaoba da megobroba...
“yvelas gvyofnis dalocvili zeca,
ganerideT mtrobasa da SfoTs,
nurasodes nu dascinebT meZavs,
zizRianad nu SexedavT lots,
radgan qalSi sZinavs cicqna meZavs,
xolo kacSi poetsa da lots.”
civma niavma aaSriala sulganabuli foTlebi.
mze ar Cans, zRvardaudebeli wyvdiadis karibWidan gamoRwevas lamobs...
