გამაყრუებელ სიჩუმეს ანგრევს გრიგალი,
შავი ღრუბლები ცას სერავენ, ულმობლად, მწარედ,
ტაძრის გუმბათი დაზანზარებს ხატების თავზედ
და არა ქრება ანთებული სანთელი, მთვარედ.

გრიგალი ანგრევს, შფოთავს და ლეწავს,
სამარისებურ სიჩუმეში მისი ხმა ისმის
და ის ნატვრის ხეს აგლეჯს შავ ლერწამს,
თვალებში სევდად ცრემლებსღა ისვრის.

და მთვარე ებრძვის გაშავებულ ღრუბლებში ზეცას
გუმბათი გრიგალს, გრიგალი ლერწამს,
გრიგალი ანგრევს, მიაქვს და წეწავს,
ის უტყვსა და ჩუმ სიყვარულს ულმობლად ლეწავს.

და მოქუფრული შავი ცის ფონზე,
თვალები აფრქვევს ნაპერწკლებად, სულის ქარიშხალს
და მოლოდინით, ჰო – მოლოდინით,
უცდის ტუჩებზე ვნების დარიშხანს.

და საწამლავად დადებული სველი ტუჩები,
თრთისა დ ლამობს დაიწვას სავსედ,
გრიგალისაგან დაწყვეტილი მინვდრის ბუჩქები
გაყინულ თვალებს, სითბოთი ავსებს.

უტყვი, უენო, უთქმელი გრძნობით,
თბილი ტუჩები ერთურთის თბობით,
ნატვრის ხე მდგარი ტაძართან წლობით,
ამ საიდუმლოს ინახავს ნდობით.

გრიგალი შფოთავს, საიდუმლოს წართმევას ლამობს,
ნატვრის ხე მედგრად არ აძლევს ნებას,
სამარადისოდ ის ინახავს, საუკუნოდ ათასის ათასს
დამალულს, ფარულს და უსიტყვო ვნებას.