ნუ ტირით ჩემზედ, ცრემლს ოქრსოსას ნუ ხარჯავთ დარდით,
ნუ ტირით, თუ მე ვწევარ მოცელილი ვაჟკაცი მკვდარი,
ნუ ტირით, აქ სიცოცხლე არ მქონია ია და ვარდი,
ნუ ტირით, იქ მაინც მიდგას მე მზიანი, უღრუბლო დარი.

ნუ გგონიათ, რომ სიცოცხლე მე ვერ შევირგე,
ნუ იფიქრებთ, რომ მე ცოდვილს ჯვარი მიმძიმდა,
ნუ შემხედავთ ტახტრევანზე დადებულ ვაჟკაცს
და ცრემლებსაც ნუ გამაყოლებთ, ისედაც წვიმდა.

ნუ გადამხდით თეთრ სუდარას მე ჭაბუკს ლამაზს,
ნუ იტყვით, რომ მე კარგი ვიყავ,
ნუ დაიმშვიდებთ გულს სევდით ავსილს,
ნუ იოცნებებთ, რომ თავისთვის ღმერთებსაც კი კარგები მიყავთ.

ნუ დამატირებთ, მე ღიმილით გამიშვით იქით,
აქ თუ გჭირდებით, მე ხომ იქაც მელიან ჩემნი,
ნუ გეგონებათ, რომ მე მოვკვდი და აღარა ვარ,
გარდავიცვალე, ამაცალეთ მე გულიდან ცრემლების გრდემლი.

აქ ვისაც ვტოვებ, მათ მიმიხედეთ აქ დარჩენილნო,
და მე იქიდან ანგელოზად მოგევლინებით,
ჩემი ფრთების ქვეშ დაგიფარავთ, მუდამ დაგიცავთ,
არ შეგაშინებთ ჩემი ჩუმი ღამის ვლინებით.

ნუ მიტირებთ, მხოლოდ ჩემთვის ილოცეთ ჩუმად,
მე არ მოვმკვდარვარ, მე ხომ მხოლოდ გარდავიცვალე
და ნუ გგონიათ ვეღარა გგრძნობთ და ვეღარ გხედავთ,
ათუ პირიქით, მე უბრალოდ ფერი ვიცვალე.

ნუ გეგონებათ, რომ დაგტოვეთ უჩემობით თითქოს დაგსაჯეთ,
მე ხომ გაფრთხილებთ - სხვანაირაც მოგევლინებით
და როცა სხვაში, სხვა დროს ჩუმი ფიქრისას მიგრძნობთ,
არ შეშინდეთ – ეს, მე ვიქნები ჩუმი ვლინებით.

მაშ, ნუ მიტირებთ, თეთრ სუდარს ნუ გადამხდით მომღიმარ ცხედარს,
მხოლოდ იცინეთ, გაიხსენეთ ცხოვრება ჩემი,
დროს გაუძელით, იამაყეთ და იცოცხლეთ მოგონებებით,
იქ გელოდებით, ასი წლის მერე იქ იქნება სამყარო ჩვენი.

აქ დარჩენილებს მე გიტოვებთ სახელს ჩემს კაცის,
თავს ნუ დაიღლით სევდების ცეცხლით, ცრემლებს ნუ მატანთ,
ნუ მიტირებთ ტახტრევანზე დადებულ ვაჟკაცს,
მე ცოცხალი ვარ, დაიჯერეთ, თავს ძალას ატანთ.