ლექსო მიმიშვი, უაღვირო წითელ მუსტანგად,
თავი მანებე, გადამჩეხე ქარაფს დაჭრილი
და კლდის ქიმებზე მიმატოვე, ხელი გამიშვი,
ფრთამოტეხილი მე არწივი ცაში აჭრილი.

ლექსო, მანებე თავი ჩემდა მოძულებული,
დამტიე მარტოდ, ფიქრთან ჩემთან დარდით ეული,
არაგვის წყალში გადმისროლე ცრემლმორეული
და მიმატოვე გაყინული, ჯვრის ქვეშ რჩეული.

ლექსო, შემეშვი გზად მიმავალს ნუღარ მაჩერებ,
მე სიკვდილისკენ დაჯავშნული მეპყრა ბილეთი,
ჩემი გულისთვის დედამიწას ნუ გააჩერებ,
ისედაც ჩავალ, არ იდარდებს ხალხი მილეთი.

ლექსო შემეშვი, დამასვენე დაჭრილი ლომი,
ფაფარდამწვარი და ბრძოლაში დამარცხებული,
მე ხომ ვიომე ჩემი წილი ცხოვრების ომი,
ახლა გამიშვი, ნუ მაცოცხლებ ლახვარცხებული.

ლექსო, ამჩეხე, ბევრ ქარიშხალ გატანალი,
მუხად მოსული, დღეს ფესვებში გამოლპობილი,
წამაქციე და ნაჯახი დამცხე, მე ვერ ვივარგე
აქ ჯვრის ნატვრის ხედ გამოწყობილი.

ლექსო, გამიშვი იქნებ მელიან, იქნებ იქ მაინც არის ადგილი,
აქ, სტუმრად მოსულს მომეკვეთა თვალი ნატირი,
შენ რა გგონია ასე ძნელია, ფრთები გავშალო არის ადვილი,
ლექსო გამიშვი, ჯოჯოხეთს სტუმრად და აასრულე სულის წადილი.

ასე იწყებოდა, ასე მთავრდებოდა,
ბოროტი მარცხდებოდა, სიკეთე იმარჯვებდა,
ქატო იქ რჩებოდა, ჭირი კი კვდებოდა,
ფქვილი და სიკარგე სულ ჩვენკენ რჩებოდა.

სიყვარულიც ზღაპრად იბადებოდა,
ნაკვერჩხალი ცეცხლად ინთებოდა,
ვნება ჩნდებოდა და არასოდროს არ კვდებოდა,
ყოველთვის რჩებოდა.

ზღაპარი მთავრდებოდა, წიგნი სულ რჩებოდა
და წიგნს ყოველთვის სხვა ეტანებოდა,
ისიც კითხულობდა, სიყვარულს სწავლობდა
და მერე ნაწსავლით ყოველთვის ქრებოდა.

ზღაპრის წამკითხავი ცუდს აღარ შვრებოდა,
სიკეთეს სწავლობდა და ფეხზე დგებოდა,
სითბოთი ავსილი, წარსულით გაყინული,
დღეს უკვე ლამაზი ვნებაში, დნებოდა.

ცეცხლი კი ქვრებოდა, ნაკვერჩხლად რჩებოდა,
ნაკვერჩხალს მეზღაპრე არასდროს ვნებობდა,
წიგნის წამკითხავი, ზღაპრის განმკითხავი,
მომავლის სტუმრისთვის კვლავ ემზადებოდა.

სტუმარი ამ ზღაპრის იგივე რჩებოდა. . .
მეზღაპრეს ყოველთვის ის ესიზმრებოდა
და ჩამქრალ ნაკვერჩხალს გულით ევლებოდა,
მომვლის იგივე სტუმარის ლოდიში კვდებოდა.